Dit was overigens ook mijn enige creatieve schrijfmoment in járen...
Het leed dat H&M heet.
Ja, hoor. Het is weer vrijdagmiddag. Stad en land loopt uit en gaat massaal ‘aan de shop’. En waar is miss hipper-de-pip beter (en vooral goedkoper) af dan bij onze eigen H&M?
Nee, nergens. Dus gaat modelievend Nederland massaal naar de H&M. Ook ik waag me op het slagveld, want dát is het. Alles, maar dan ook echt alles, hangt door elkaar. Mevrouw de verkoopster doet allang geen moeite meer om alles weer netjes terug te hangen. De shoppende meiden zullen daar op den duur wel een vreselijke rughernia krijgen van de kilo’s kleding en accessoires die ze op hun armen meesjouwen. Liefst alles in tweevoud en in drie verschillende kleuren, met voor elk setje een ander paar oorbellen, pet en sjaal. En dan passen.
Na éérst een half uur alles bij elkaar te zoeken en drie keer op te rapen van de grond, komen onze modepopjes aan bij de paskamers (wc’s zonder wc) en gaan hier nog eens vrolijk een half uur staan wachten voordat ze hun felbegeerde pleehok kunnen betreden.
Ondertussen kijkt mamlief (en in sommige gevallen manlief) vertederd toe hoe hun liefdevolle dames al hun kleding in het hokje proppen. Stilte. Na drie minuten komen de eerste kreten: “te klein!”, “te groot!”, “die kleur staat me vreselijk!” worden luidkeels dwars door het witte deurtje geroepen. Na veel ja’s en nee’s mag ma(ma)(n)lief zich dan door de grote massa vrouwenborsten en billen wurmen om vervolgend een tweede lading van hetzelfde te verzamelen, maar dan in andere maten en kleuren.
Teruggekomen bij het hokje wordt het hele pasritueel nog eens herhaald. 30 kledingstukken verder kleedt madame zich op haar gemakje weer om en laat plusminus 30 kledingstukken achter bij mevrouw de verkoopster, waardoor het rek met ‘afgewezen’ kledingstukken bijna instort.
Het volgende obstakel is de kassa, waar doorgaans niemand achter staat, maar je weet, als er een schaap over de dam is, volgen er meer. Dus wanneer er één iemand gaat staan wachten op ’t kassameisje, staat er binnen no-time een rij van tien andere kibbelende modepopjes achter. Met nog één wachtende voor je kom je bij de graaibakken, waar de aller onzinnigste dingen in liggen: pluisjesborstels, petten en spiegeltjes bieden zich aan. Leuk, “dat neem ik ook mee!” denk je.
Uiteindelijk ga je de winkel uit met minder kleding dan rotzooitjes en een verlichtte portemonnee (wat dan wel weer beter is voor je rughernia). Moe en uitgeput stap je in de auto, onder de blauwe plekken van alle beukende vrouwen met nog harder aankomende en vooral gróte tassen (dienen die misschien als stootkussens?). Moe maar voldaan, zeer voldaan, want uiteraard ben je wel teruggekomen met weer wat nieuwe aanwinsten voor je al uitpuilende kledingkast.
En dan maar dromen, over de H&M: als rustige winkel, waar looppaden met eenrichtingsverkeer zijn, met het verbod op langer dan 30 seconden stil te blijven staan en kleding die keurig op kleur en maat gerangschikt is. De meeste dromen zijn bedrog… helaas.
Zal ik nog eens een poging wagen om zo'n column te schrijven? Creatieve onderwerpen zijn van harte welkom!
Liefs, Sanne
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat je ook een berichtje achter?