Nice to meet you!
Tumblr is een plaats waar je kunt bloggen. Niet bloggen zoals op blogspot. Ja, dat kan wel, maar er wordt vooral veel gereblogged.
Een hele tijd geleden zocht ik inspirerende foto's en kwam ik toevallig op Tumblr. Onwijs veel foto's, vooral fashionfoto's zijn erg in trek. Ik heb lang rondgekeken en dacht: Hmm, misschien is dit iets voor mij. Ik schrijf praktisch niks op Tumblr, ik blog en reblog voornamelijk foto's die ik zelf mooi of interessant vind. Voor mij is het een soort van digitale prullenbak voor al mijn inspirerende foto's en teksten.
Maar dat niet alleen, want ik heb gemerkt dat mijn smaak ook andermans smaak kan zijn. Zo worden mijn posts weer regelmatig reblogged door medebloggers en heb ik zelfs al een aantal followers die mijn blog in de gaten houden. Doe ik toch nog iets goed op deze wereld, haha.
Nieuwschierig geworden?
Mijn tumblr Stillsanne is klaar op gechecked, reblogged en followed te worden!
Het leed dat H&M heet...
Wellicht kennen jullie mijn column over de H&M al. 12 Februari 2008 verscheen het namelijk op Girlscene. Ik heb hier destijds heel veel leuke reacties op gehad en ik dacht dat de mensen die hem nog niet hebben gelezen hem wellicht leuk vinden om te lezen.
Dit was overigens ook mijn enige creatieve schrijfmoment in járen...
Het leed dat H&M heet.
Ja, hoor. Het is weer vrijdagmiddag. Stad en land loopt uit en gaat massaal ‘aan de shop’. En waar is miss hipper-de-pip beter (en vooral goedkoper) af dan bij onze eigen H&M?
Nee, nergens. Dus gaat modelievend Nederland massaal naar de H&M. Ook ik waag me op het slagveld, want dát is het. Alles, maar dan ook echt alles, hangt door elkaar. Mevrouw de verkoopster doet allang geen moeite meer om alles weer netjes terug te hangen. De shoppende meiden zullen daar op den duur wel een vreselijke rughernia krijgen van de kilo’s kleding en accessoires die ze op hun armen meesjouwen. Liefst alles in tweevoud en in drie verschillende kleuren, met voor elk setje een ander paar oorbellen, pet en sjaal. En dan passen.
Na éérst een half uur alles bij elkaar te zoeken en drie keer op te rapen van de grond, komen onze modepopjes aan bij de paskamers (wc’s zonder wc) en gaan hier nog eens vrolijk een half uur staan wachten voordat ze hun felbegeerde pleehok kunnen betreden.
Ondertussen kijkt mamlief (en in sommige gevallen manlief) vertederd toe hoe hun liefdevolle dames al hun kleding in het hokje proppen. Stilte. Na drie minuten komen de eerste kreten: “te klein!”, “te groot!”, “die kleur staat me vreselijk!” worden luidkeels dwars door het witte deurtje geroepen. Na veel ja’s en nee’s mag ma(ma)(n)lief zich dan door de grote massa vrouwenborsten en billen wurmen om vervolgend een tweede lading van hetzelfde te verzamelen, maar dan in andere maten en kleuren.
Teruggekomen bij het hokje wordt het hele pasritueel nog eens herhaald. 30 kledingstukken verder kleedt madame zich op haar gemakje weer om en laat plusminus 30 kledingstukken achter bij mevrouw de verkoopster, waardoor het rek met ‘afgewezen’ kledingstukken bijna instort.
Het volgende obstakel is de kassa, waar doorgaans niemand achter staat, maar je weet, als er een schaap over de dam is, volgen er meer. Dus wanneer er één iemand gaat staan wachten op ’t kassameisje, staat er binnen no-time een rij van tien andere kibbelende modepopjes achter. Met nog één wachtende voor je kom je bij de graaibakken, waar de aller onzinnigste dingen in liggen: pluisjesborstels, petten en spiegeltjes bieden zich aan. Leuk, “dat neem ik ook mee!” denk je.
Uiteindelijk ga je de winkel uit met minder kleding dan rotzooitjes en een verlichtte portemonnee (wat dan wel weer beter is voor je rughernia). Moe en uitgeput stap je in de auto, onder de blauwe plekken van alle beukende vrouwen met nog harder aankomende en vooral gróte tassen (dienen die misschien als stootkussens?). Moe maar voldaan, zeer voldaan, want uiteraard ben je wel teruggekomen met weer wat nieuwe aanwinsten voor je al uitpuilende kledingkast.
En dan maar dromen, over de H&M: als rustige winkel, waar looppaden met eenrichtingsverkeer zijn, met het verbod op langer dan 30 seconden stil te blijven staan en kleding die keurig op kleur en maat gerangschikt is. De meeste dromen zijn bedrog… helaas.
Zal ik nog eens een poging wagen om zo'n column te schrijven? Creatieve onderwerpen zijn van harte welkom!
Liefs, Sanne
Dit was overigens ook mijn enige creatieve schrijfmoment in járen...
Het leed dat H&M heet.
Ja, hoor. Het is weer vrijdagmiddag. Stad en land loopt uit en gaat massaal ‘aan de shop’. En waar is miss hipper-de-pip beter (en vooral goedkoper) af dan bij onze eigen H&M?
Nee, nergens. Dus gaat modelievend Nederland massaal naar de H&M. Ook ik waag me op het slagveld, want dát is het. Alles, maar dan ook echt alles, hangt door elkaar. Mevrouw de verkoopster doet allang geen moeite meer om alles weer netjes terug te hangen. De shoppende meiden zullen daar op den duur wel een vreselijke rughernia krijgen van de kilo’s kleding en accessoires die ze op hun armen meesjouwen. Liefst alles in tweevoud en in drie verschillende kleuren, met voor elk setje een ander paar oorbellen, pet en sjaal. En dan passen.
Na éérst een half uur alles bij elkaar te zoeken en drie keer op te rapen van de grond, komen onze modepopjes aan bij de paskamers (wc’s zonder wc) en gaan hier nog eens vrolijk een half uur staan wachten voordat ze hun felbegeerde pleehok kunnen betreden.
Ondertussen kijkt mamlief (en in sommige gevallen manlief) vertederd toe hoe hun liefdevolle dames al hun kleding in het hokje proppen. Stilte. Na drie minuten komen de eerste kreten: “te klein!”, “te groot!”, “die kleur staat me vreselijk!” worden luidkeels dwars door het witte deurtje geroepen. Na veel ja’s en nee’s mag ma(ma)(n)lief zich dan door de grote massa vrouwenborsten en billen wurmen om vervolgend een tweede lading van hetzelfde te verzamelen, maar dan in andere maten en kleuren.
Teruggekomen bij het hokje wordt het hele pasritueel nog eens herhaald. 30 kledingstukken verder kleedt madame zich op haar gemakje weer om en laat plusminus 30 kledingstukken achter bij mevrouw de verkoopster, waardoor het rek met ‘afgewezen’ kledingstukken bijna instort.
Het volgende obstakel is de kassa, waar doorgaans niemand achter staat, maar je weet, als er een schaap over de dam is, volgen er meer. Dus wanneer er één iemand gaat staan wachten op ’t kassameisje, staat er binnen no-time een rij van tien andere kibbelende modepopjes achter. Met nog één wachtende voor je kom je bij de graaibakken, waar de aller onzinnigste dingen in liggen: pluisjesborstels, petten en spiegeltjes bieden zich aan. Leuk, “dat neem ik ook mee!” denk je.
Uiteindelijk ga je de winkel uit met minder kleding dan rotzooitjes en een verlichtte portemonnee (wat dan wel weer beter is voor je rughernia). Moe en uitgeput stap je in de auto, onder de blauwe plekken van alle beukende vrouwen met nog harder aankomende en vooral gróte tassen (dienen die misschien als stootkussens?). Moe maar voldaan, zeer voldaan, want uiteraard ben je wel teruggekomen met weer wat nieuwe aanwinsten voor je al uitpuilende kledingkast.
En dan maar dromen, over de H&M: als rustige winkel, waar looppaden met eenrichtingsverkeer zijn, met het verbod op langer dan 30 seconden stil te blijven staan en kleding die keurig op kleur en maat gerangschikt is. De meeste dromen zijn bedrog… helaas.
Zal ik nog eens een poging wagen om zo'n column te schrijven? Creatieve onderwerpen zijn van harte welkom!
Liefs, Sanne
Roomtour
Omdat ik ruzie met mijn camera heb (ze weigert foto's te maken...), doen we even een andere update. :) Mijn kamer.
Een hele tijd heb ik met mijn zusje op een kamer geslapen, simpelweg omdat de zolder vol stond met spullen die we toch niet gebruiken. Maar omdat een studente toch haar eigen plekje moet hebben, zijn we afgelopen winter begonnen met het uitruimen van de zolder om er mijn plekje van te maken. Heerlijk, want ik kon echt alles bepalen. Zelfs waar ik mijn stopcontacten wilde hebben!
Uiteindelijk was mijn kamer zo rond april klaar. En dit is het resultaat:
Een hele tijd heb ik met mijn zusje op een kamer geslapen, simpelweg omdat de zolder vol stond met spullen die we toch niet gebruiken. Maar omdat een studente toch haar eigen plekje moet hebben, zijn we afgelopen winter begonnen met het uitruimen van de zolder om er mijn plekje van te maken. Heerlijk, want ik kon echt alles bepalen. Zelfs waar ik mijn stopcontacten wilde hebben!
Uiteindelijk was mijn kamer zo rond april klaar. En dit is het resultaat:
Als eerste mijn bed. Een bed van een héle grote tweedehandswinkel-ding. Echt 3 uur voor moeten rijden naar Provincie Zeeland, in het uiterste puntje. Maar daar was ze dan. Oud en vergeeld, met de nachtkastjes erbij. Het zag er een beetje treurig uit, maar wat wil je. Dit bed is nostalgie, uit de jaren '60. Ik was meteen verliefd op de details van dit bed, het houtsnijwerk. Zo romantisch. Met een likje verf was ze weer in volle glorie. Ik heb haar op marktplaats gevonden ik ik neem haar mee, de eerstkomende 20 jaar!
Mijn muur is overigens Azuurblauw, de vloer is grijs laminaat. Ik ben echt sinds een jaar ofzo gék op Azuur in combinatie met wit. Het ziet er zo fris uit :)
Mijn kaptafel, spiegel en het krukje komen van de Blokker. Gevraagd voor mijn verjaardag, omdat ik niet wist wat ik anders wilde hebben. Alleen was mijn make-up verslaving nog niet in een dusdanig gevorderd stadium dat alles eruit puilde. En op de foto is ze ook nog mooi wit. Inmiddels is ze een soort bruingevlekte Dalmatiër én past er niks meer bij.
Deze schilderijen zijn van een of andere Duitse fotowinkel. Hebben mijn ouders meegenomen en ik vond ze eigenlijk ook wel erg cute. Had er geen plaats voor en daarom hangen ze een beetje in zo'n hoekje.
My pride! Mijn mini-inloopkast.
Omdat er een soort ruimte over was op de overloop van de zolder hebben we daar een inloopkastje van gemaakt. Ik kan er maar een stap in zetten hoor, anders stoot ik mijn hoofd. Maar ik moet zeggen, er past zo ontzettend veel in! Aan een kant hebben we planken gehangen.
Omdat er een soort ruimte over was op de overloop van de zolder hebben we daar een inloopkastje van gemaakt. Ik kan er maar een stap in zetten hoor, anders stoot ik mijn hoofd. Maar ik moet zeggen, er past zo ontzettend veel in! Aan een kant hebben we planken gehangen.
Aan de andere kant is het hangedeelte. Mijn schoenen gooi ik voor het gemak maar ergens onderin.
Voor ondergoed, sjaals, sokken en riemen heb ik bij de Action (how I love Action!) 4 houten kistjes gekocht met katoenen voering. Ziet er leuk en opgeruimd uit en er past véél in!
Ik hoop dat jullie dit leuk vonden om te zien.
Liefs, Sanne
Abonneren op:
Posts (Atom)